Het is al heel lang geleden, een half jaar, dat ik hier wat van mij heb laten horen. Tijd voor een update. De tijd vliegt voorbij.

Het was zomer toen ik de laatste keer schreef en ook hier is het dan tijd voor vakantie.

Om het land beter te leren kennen was het de bedoeling om samen met een vriendin het land door te reizen. Dat is het niet geworden! We hebben gekozen voor een, voor ons, luxe vakantie in een hotel aan de Zwarte Zee. Nessebar is het geworden. Met de bus, een hele onderneming om de juiste bus te vinden als niemand Engels spreekt, in het hoogseizoen dus een drukte van belang op het stationsplein. Het liep natuurlijk ook niet goed. We zaten in de verkeerde bus, verkeerde busmaatschappij en toen we erachter kwamen mochten we de bus niet meer uit. Op hoop van zegen dan maar. Maar ja hoor, op de goede plek aangekomen. We hebben verder een hele relaxed vakantie gehad met veel zon en terrasjes.

Daarna vol energie weer aan de slag. Maar eerst “ leren” autorijden in Sofia. Gelukkig in een jeep van 20 jaar oud. Want autorijden in de stad is wel een dingetje. Links en rechts wordt je ingehaald, men rijdt hard en de wegen zijn niet overal van goede kwaliteit. Maar het gaat aardig en ik rij dan ook regelmatig. Vooral als ik in het huis in de Roma wijk aan het werk ben.

Hier zie je een ander stukje Sofia. We weten dat Bulgarije het armste land van de Europese Unie is, ze weinig te besteden hebben maar hier is het wel een tandje of twee erger. Dan is het nu nog goed weer, ik moet er niet aan denken als het dadelijk winter is. Hier zie je grote gezinnen en kinderen met kinderen. Wat een wereld.

Intussen zijn er het afgelopen jaar nog drie duo`s geweest van de Passerel, een ervaring weer, voor beide kanten. Heb ik gewerkt in verschillende huizen, ben mee geweest op cliënten vakantie, ook een ervaring om nooit te vergeten. Natuurlijk zijn er ook privé bezoekjes geweest van vrienden, familie en collega`s en heb ik ook hier leuke mensen ontmoet. Mijn studie kwam soms wel even in het gedrang, ik weet het, het prioriteiten stellen, maar studeren is dan het laatste op mijn lijst.

Inmiddels heb ik anderhalve cursus Bulgaars gehad. Het blijft een moeilijke taal, vooral als je nog veel in Nederlands en Engels doet, maar ik kan mij er inmiddels mee redden, als het niet te moeilijk is. Omdat ik toch voornemens had om hier nog een jaartje te blijven heb ik daar wat meer energie in gestoken.

Dan is het bijna einde jaar, het zit er bijna op en wat ga je dan doen? Nou, eerst ziek worden en realiseren dat je echt moet stoppen met roken, wat ik dus ook heb gedaan. Dan als cadeautje rondreizen in Thailand en daarna je huis leeghalen en alles in de opslag want nog een jaar een huis laten leegstaan, met alle kosten, is wel wat veel van het goede. Als ik dan terug kom is er vast wel wat te vinden. Bovendien, alles staat dan open. Spannend vooruitzicht.

Half februari vertrek ik dan ook weer met goede moed deze kant op. Ik dacht ; ik doe het wel even. Nou, niet dus. Schijnbaar wil je hoofd wel maar je lijf geeft hele andere signalen af. De eerste weken waren dan ook afzien, ondanks het leuke werk. Ik dacht wel eens; waar ben ik aan begonnen. Langzaam is alles weer op zijn plaats gevallen en vind ik mijn draai weer.

Allemaal leuke huizen om te werken, meer verdieping, andere taken. Maar vooral de vooruitgang zien die iedereen hier maakt.

Als ik dit schrijf, ben ik net weer terug in Sofia. “Even” naar Nederland geweest om kinderen en kleinkinderen te zien en daarna met Yuri naar Mexico af te reizen om Malu en Antonio te verrassen. Het was dus ook echt een verrassing. Wat hebben we genoten met z`n allen. Kort maar krachtig. In augustus ga ik terug om te kramen, wat een geluk voor mij dat ze dat in Mexico niet kennen.

Als ik dit verhaal zo terug lees is mijn leven niet saai en doe ik wat ik leuk vindt.

Ik zal niet weer een half jaar wachten totdat de volgende blog online staat.

Liefs,

Petra