Hallo allemaal,

Het is een lange tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Dat wil niet zeggen dat er niets is gebeurd maar eenvoudigweg te druk en geen inspiratie. Maar ik probeer het nu allemaal goed te maken.

Inmiddels ben ik drie huizen, drie duoteams van de Passerel, en privé visites verder.

Daarbij heb ik nog eens goed nagedacht wat ik verder zou willen na dit jaar want zoals jullie allemaal weten wil ik alleen nog maar dingen doen waar ik blij van wordt. Maar ook dat begint langzaamaan duidelijker te worden. Of dat zal lukken is afwachten.

De huizen waar ik nu ben geweest waren zeer verschillend van zorg en begeleiding. Bij de laatste twee lag de nadruk vooral op de zorg.

Een met jong volwassenen, met meervoudige beperkingen. Ook hier zie je dat de zorg nog in de kinderschoenen staat. Het is niet alleen wassen en eten geven. Maar als je je dan voorstelt dat je als leek opeens wordt geconfronteerd met jong volwassenen met een zware beperking dan kan ik je nu vertellen dat het voor de medewerkers niet gemakkelijk is. Men gebruikt geen tilliften en de rolstoelen zijn niet aangepast. Ik heb grote bewondering voor deze vrouwen die hier werken. Zij hebben allemaal nog een gezin, kinderen, ouders etc. waarvoor ze nog moeten zorgen als de dienst afgelopen is. Ik heb de mogelijkheid om naar huis te gaan, op de bank te hangen en koken als ik daar nog zin in had.

Een opmerkelijk verschil met Nederland is de hiërarchie. De manager ( hoofd) komt wel op de werkvloer maar alleen om te zeggen wat er gedaan moet worden, voor de rest is ze druk met documenten. Hetzelfde geldt voor de sociale werker, deze gaat wel met kinderen naar het ziekenhuis maar is verder ook bezig met het invullen van allerlei ( verplichte) formulieren. En geloof mij; dat zijn er nogal wat. Dan loopt er ook nog een nurse rond, als er is een kind ziek is geeft zij opdrachten en zij houdt in de gaten of de voeding voldoende is. Dat zijn drie mensen die niet met de kinderen werken. Dan blijft er niet zoveel over. In dit huis waren er ook leerkrachten, maar ook hier geldt dat men nauwelijks weet met welke doelgroep men te maken heeft. Gelukkig was er een van hen erg nieuwsgierig en nam dingen over die mijn Nederlandse collega`s en ik lieten zien. Het gevolg was dat ik uitgenodigd ben op school en hier een soort les heb gegeven over hoe om te gaan met kinderen met een beperking en wat betekent de ontwikkelingsleeftijd met wat je aanbied. Erg leuk om te doen. Maar ook hier is mijn tijd voorbij gevlogen en op naar het volgende huis.

In dit huis wonen jonge kinderen met een meervoudige beperking en “medische”zorg. Het huis is nog niet zo lang open en dat wil zeggen dat er nog gezocht wordt naar de beste invulling van de dag. Dat is lastig want er is een kind dat gedialyseerd wordt in het ziekenhuis, inmiddels is ze al een maand in het ziekenhuis en dat betekend dat er 24 uur zorg geleverd moet worden wat dus door het team opgevangen moet worden. Er verblijven ook kinderen die helemaal vergroeid zijn, erg klein van stuk ondanks hun leeftijd ( rond de 8 jaar) en de lengte hebben van een kind van een a twee jaar. Sommigen kunnen nog geen prikkels aan en liggen de hele dag in bed, maar inmiddels zijn van deze vier kinderen er twee regelmatig in de huiskamer. Om deze kinderen de juiste zorg te geven heeft wel wat voeten in de aarde gehad, want het personeel vond het “eng”. Als kinderen de hele dag in hun kamer verblijven, kunnen ze ook geen band met het kind opbouwen, het moet nog groeien. In de tijd dat ik er was kwam ook een kindje uit het instituut, ik zal jullie de details besparen maar ik was er even verdrietig van. Dan zie je pas welke sprongen de kinderen die er zijn gemaakt hebben.

Ook mijn Nederlandse collega`s die hier geweest zijn hebben voorbeelden van spel laten zien, waarop de kinderen erg goed reageerden. Nu nemen enkelen dit ook over. Al met al een leuke maar soms zware tijd. Alles heeft tijd nodig. Ik wordt hier zo geduldig.

Vanaf maandag ga ik monitoren in de huizen waar ik ben geweest. Heeft men wat gedaan met de adviezen, hoe gaat het nu? Ik ben benieuwd.

Er zijn nu zes collega`s van de Passerel geweest, alle drie de groepjes voor twee weken en die logeerden in “mijn”bed and breakfast. Ik denk dat ik kan zeggen dat het voor iedereen een hele ervaring is geweest waar we allemaal van geleerd hebben wat we meenemen. Ik ervaar het in ieder geval als erg waardevol, hoewel ik na twee weken iedereen graag uitzwaai.

Privé bezoekjes uit Nederland zijn er natuurlijk ook al geweest, optimaal genieten, bedankt jongelui.

Nu ben ik over de helft van mijn tijd en ik ben er verbaasd over hoe ik mij hier thuis voel in dit land. Het is bijna niet met Nederland te vergelijken. Het leven is heel anders, maar de mensen zijn erg vriendelijk, hebben een zeer duidelijke mening en zijn trots op hun cultuur. Men wil graag vooruit maar is ook afhankelijk van het zeer trage overheidsapparaat. Maar ook dat heeft weer tijd nodig.

Ik heb ook wat tijd nodig gehad om te bedenken hoe verder na dit jaar, maar ik ben er zelf uit. Ik wil zelf nog hier blijven, ik voel mij thuis, werk hard maar geniet van de kleine stapjes die personeel en kinderen maken. Bovendien spreekt het land en de mensen mij erg aan. Een bijkomend pluspunt is het weer. Al een paar maanden warm met af en toe een koudere dag van rond de 20 graden. Afwachten dus. Maar het begint ook te kriebelen om te studeren dus in september begin ik met een cursus coachen. Dit kan voor een groot gedeelte via e-learning. Het is een fijne afleiding voor mijn cursus Bulgaars want ik heb echt geen talenknobbel, hoewel mijn Engels goed te noemen is.

Ontspanning is er voldoende, opera, terrasje, wandelingen in de bergen en in augustus twee weken naar de zwarte zee, hotelletje en strand. Het leven is zo slecht niet.

Dat was het voor nu, dan is iedereen weer op de hoogte van mijn leven hier.

Allemaal een fijne zomervakantie,

Liefs,

Petra