De tijd vliegt hier voorbij, al enkele weken verder dus tijd voor mijn volgende blog. Inmiddels heb ik een bliksembezoek aan Nederland gebracht. Een prachtig nieuw kleinkind, Mees, ik ben opnieuw een trotse oma en bovendien was Malu even over uit Mexico, een cadeautje. Ook de jongste spruit heeft mij verrast door ( eindelijk) af te studeren. Jullie begrijpen vast dat ik van deze tijd heb genoten. De tijd in Nederland is voorbij gevlogen en ik heb dan ook niet iedereen kunnen bezoeken, sorry, volgende keer, maar ik had ook ontzettend veel zin om terug naar Sofia te gaan.

Als je in Nederland aankomt, is het opnieuw een complete andere wereld. Het begint al als je aankomt en in de auto stapt. Goede snelwegen, geen kuilen in de weg en er wordt NIET rechts ingehaald. Dan kom je thuis, van alle gemakken voorzien, een vijf pitter om op te koken, aangenaam warm, geen tochtige ramen, en de supermarkt om de hoek en mij FIETS! Een echt vakantie gevoel. De post wordt bezorgd in een eigen brievenbus en via internet kan alles geregeld worden. Voor ons vanzelfsprekend maar hier lopen de dingen heel anders en kosten veel tijd.

Neem nou de wegen. In de stad redelijk, maar met veel kuilen en ook de putdeksels liggen wel zo`n tien centimeter lager, dus hobbels. In de stad loop ik keurig over de stoep maar moet mijn ogen gericht op de grond houden, gaten, verschuivingen, tig soorten tegels enz. Als het heeft geregend lijkt het alsof je over een wiebelig bruggetje loopt. Ik had zo gehoopt om hier te fietsen maar dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Levensgevaarlijk hier en om nou op zaterdag of zondag in het park te gaan fietsen, dat is nou net niet mijn ding. In mijn huis voel ik mij thuis ook al is alles erg gedateerd, volgens mijn logees ( lees collega`s) is het een Stayokay. En ook op een twee pitter kan je volledige heerlijke maaltijden koken. In Sofia is stadsverwarming en dat wil zeggen dat de gemeente regelt wanneer de verwarming aan of uit gaat. Dat gebeurt dus centraal. Begin april alles uit, vervelend als het een paar dagen later erg koud is, en in oktober wordt het opnieuw opgestart. Dus soms maar een extra vestje aan. En dan de documenten. Ik zal maar zeggen dat het banen oplevert. Voor alles moet hier een document ingeleverd worden, ( zelfs vervoer met het busje naar school) met stempels en persoonlijk afgeven. Wachten, wachten en tijdverlies. Ik vraag mij nog steeds af wat ze met al die papierkraam doen.

Inmiddels heb ik heel wat weekjes doorgebracht in een woonvoorziening en daarna overgegaan naar de buren, ook een woonvoorziening. Het is nog steeds werken aan de basis, ik waan mij weer terug in de tijd, toen ik in 1976 aan mijn opleiding begon. Omdat de mensen niet geschoold zijn en deze kinderen een aantal jaren geleden, zogenaamd, nog niet bestonden is het niet gemakkelijk om hier veel te bereiken. Het zit hem echt in de hele kleine dingen. Als je daarbij optelt dat de “deskundigen” van buitenaf de deur platlopen waarvan veel alleen het medische bekijken en niet naar het sociaal emotionele en de ontwikkelingsleeftijd van het kind dan weten degene die mij kennen wel dat ik soms met gekromde tenen zit. Overigens, men ziet hier erg op tegen de deskundigen en spreekt ze niet tegen en volgt hun advies.Toch zijn de kleine stapjes die er toe doen. Door mee te werken in het rooster zien de medewerkers hoe ik dingen oppak, bijvoorbeeld het vertellen tegen de kinderen wat je met ze gaat doen. Voor ons heel vanzelfsprekend maar voor hier heel bijzonder. Het spelen met de kinderen op hun niveau en zien hoe de kinderen hier op reageren. Spelen met een bal met een kind en heel lang wachten totdat ze de bal volgt en dan op een gegeven moment de bal wegrolt en volgt, in plaats van een boek voorlezen door de leerkracht. Of samen tekenen, alles is goed en niet de hand vastpakken zodat er niet buiten de lijntjes wordt gekleurd. Alles draait om het laten ervaren en ook het personeel te laten zien dat de kinderen hier plezier aan beleven. Dat alles binnen de structuur, elke dag douchen, samen aan tafel, samen eten, enz. Toch zie ik dat enkelen dit overnemen, en het nog leuk vinden ook. Ook voor hen is het “Ervaren”. Het heeft tijd nodig.

Langzaamaan begin ik te begrijpen hoe moeilijk dit voor hen is. Als ik zie hoe men met baby`s en kinderen omgaat in Bulgarije is dat voor ons Nederlanders onbegrijpelijk. Hier heeft men twee jaar, ja, jullie lezen het goed, twee jaar verlof na de bevalling. Dus kinderdagverblijven zijn er dan ook niet zoveel. Er wordt goed voor de kinderen gezorgd. Heel goed zelfs, maar van eigen ervaringen opdoen is in dit land nog niet zoveel sprake van. In Nederland rennen kinderen voor je uit tijdens een wandeling, hier lopen ze naast hun ouders of worden getild. ( zelfs de wat oudere kinderen)Ik heb in de restaurants in Nederland wel eens gedacht, moet dat nou al dat geren maar zoals hier hoeft nu ook weer niet. Kinderen zitten keurig aan tafel, zelfs de kleintjes en blijven nog rustig zitten ook.

Ik ben vorige week in een ander huis gestart aan de rand van Sofia. Hoelang ik hier ben is de vraag, plannen kunnen hier snel veranderen. Vertrek `s ochtends vroeg, met de metro, dan de tram en tot slot de bus. Zo zie je nog eens wat van de stad! Als ik terugkom ga ik altijd even langs kantoor, even kop koffie doen, kletsen met de meiden (Engels), want ik heb geen tolk en spreek nog geen Bulgaars en dan naar huis. Daar de computer aan en verslag schrijven zodat ik aan het einde van mijn periode in het desbetreffende huis een gedegen eindverslag heb en tussendoor overleggen of een congres ( met tolk). Moet mij toch verantwoorden al is het vrijwilligerswerk en dat allemaal in het Engels, dat gaat dus steeds beter. Bulgaars leren ( basis) staat op mijn to do list en binnenkort is het zover. Ik heb de intake achter de rug, nu nog wachten op voldoende deelnemers.

Ik doe ook “toeristische”activiteiten, gezien het weer, een feestje. De bergen in buiten Sofia. De Vitosha op met een geweldig uitzicht over Sofia. Heel veel wandelen. Naar de opera en regelmatig een concert bezoeken. Al met al prima naar mijn zin.

Dat was het weer voor dit moment,

Liefs,

Petra