Dat dacht ik toen ik in oktober/november 2015 voor langere tijd in Sofia aan het werk was. Maar hoe dit te realiseren? Maar….…….. er komen altijd kansen.

In het kader van alle veranderingen binnen Pippo werd er ook in deze tijd aan mij gevraagd waar ik mij in 2016 zag werken, groep/wijk/transparant? Nergens dus. Ik had het veel te goed naar mijn zin hier in Sofia. In de weekenden ging ik op pad naar de diverse woonvoorzieningen en daarna een hapje eten met de grote baas. Daar kwam bij wijze van grap, zou jij je hier zien werken? Waarop ik zei; doe maar een bod. Zo is het begonnen. Na heel wat zoekwerk van beide kanten, hoe gaan we dat doen, heb ik na wat slapeloze nachten de knoop doorgehakt.

Want, een jaar onbetaald verlof (wel met een onkostenvergoeding) doe je niet zomaar.

Maar een beslissing nemen geeft rust.

Inmiddels ben ik gesetteld in mijn appartement in het centrum van Sofia. Jaja, ik bof. Ik stap de deur uit, steek de straat onderdoor, (hartstikke veilig hier, ondergronds doorsteken) en bevindt mij in het bruisende centrum van Sofia. Het park met heel veel bankjes, koffietentjes, bioscoop, theaterzalen, podia`s, en aangelegde tuinen. Vanaf hier zit ik ook in het oude centrum met al zijn prachtige gebouwen en…….. de Nederlandse bakker. Het brood is hier lekker voor een keertje maar geef mij maar ons oer Hollandse brood. De koffie haal ik hier net als de Bulgaren bij kleine standjes in de straat. Voor weinig heb je een heerlijk vers bakje koffie. Vooral in de ochtend zie je hier mensen mee over straat lopen en zelfs in de bus is het niet vreemd. Ik doe dus maar mooi mee, voordat ik de bus instap naar het werk.

En ik ben weer begonnen waar ik in november geëindigd ben. Mijn komst was al aangekondigd. In het eerste weekend maar even op visite. Het was leuk om de kinderen weer te zien en ik kreeg de nodige knuffels. Het personeel was ook op de hoogte en ik werd hartelijk verwelkomd. Toch ga ik niet voor niets opnieuw naar dit groepshuis. Er wonen 12 kinderen/jong volwassenen waarvan een kind de dienst wil uitmaken. Dat was al zo in november maar toen was het aardig onder controle. Inmiddels is het ietwat veranderd. Zes psychologen verder, kapotte deuren en ingeslagen ramen, een “buitendeur” als bescherming voor de voorraadkast en geen decoratie. En dat allemaal door een kind. Als je dan ziet dat de mensen die hier werken bijna allemaal ongeschoold zijn, de doorloop van personeel hoog is, de professionele hulpverleners zoals psychologen en leerkrachten hier ook anders naar een kind kijken (medisch) dan wij in Nederland, dan is dat opnieuw een cultuurschok. Als je je voorstelt dat wij in Nederland allemaal geschoold zijn en er voor alles wel een therapie beschikbaar is dan heb je even tijd nodig om te schakelen. Ik tenminste wel.

Je kunt Nederland niet hier halen maar moet goed kijken wat hier past en wat willen zijzelf.

In de eerste week heb ik veel geobserveerd en meegewerkt op de werkvloer, gesprekken gevoerd met verantwoordelijken en met mijn collega`s van Polder.bg een plan van aanpak gemaakt. Dat is pas een uitdaging. In Nederland zetten we zoiets snel op de rit, hier kost dat heel veel geduld en tijd.

Ik begrijp dat mijn collega`s hier aan het einde van hun latijn zijn, ze komen ogen en handen tekort om deze jongen in het gareel te kunnen houden, het gaat ten koste van alles, en dat zien ze zelf ook.

Maar…. Inmiddels is het rustig en komt er structuur in de werkzaamheden, de betreffende jongen is ter observatie opgenomen, maar ik ben benieuwd, er werd nl. al een diagnose genoemd voordat hij opgenomen werd. We zullen zien.

Nog iets wat in Nederland onmogelijk zou zijn. Bij ons gaan kinderen naar school of een dagcentrum. Dat willen ze hier ook maar veel van de kinderen worden geweigerd. In november was er geregeld dat er elke ochtend een leerkracht zou komen voor enkele kinderen. Inmiddels is dat nog maar een ochtend in de week.

Dan heb ik zelf ook de gezondheidszorg mogen ervaren hier. Ik heb nog altijd wat last van mijn armblessure en de fysiotherapie in Nederland is gestopt, dan nog de laatste behandelingen maar hier. Alsof je in 1950 terechtkomt! Maar het helpt.

De tijd vliegt voorbij, en het weer is niet zo slecht als andere jaren rond deze tijd. Vooral het laatste weekend was het heerlijk weer. Met een boekje op een bankje in het park is het dan goed vertoeven.

Tot de volgende blog,