De laatste week heb ik als zeer bijzonder ervaren. In mijn vorige blog schreef ik dat ik op outreach zou gaan met het Lilianafonds ( LF). Maar als de dag aanbreekt is alles weer anders. De auto waarmee wij zouden gaan was stuk en is ook niet meer geschikt voor verre afstanden. (wij zouden rond de 800 km. afleggen) Na een lang gesprek met Kenneth ( manager LF) wordt er besloten dat we een dag in de omgeving van Kampala gezinnen zouden bezoeken die steun krijgen van het fonds.

En dan stap je op dinsdag in de auto en ga je op pad. Even een verharde weg en daarna wordt je lijf, en de auto door elkaar geschud en word ik bedolven onder het rode zand/stof. Ik vraag mij af of deze auto tijdens een regenbui hier wel vooruit zou komen. Nee dus.

We stoppen bij een klein huisje en worden hartelijk ontvangen. De moeder heeft na veel problemen en hulp van een gratis advocatencollectief ( deze helpen vrouwen in moeilijke situaties zoals geweld/huiselijk geweld/wonen etc.) nu haar eigen woning met haar drie kinderen, waaronder een gehandicapt kind. Als alleenstaande moeder moet ze voor een inkomen zorgen. Ze heeft met een microkrediet een verkooppunt van koekjes en zo kan ze steeds beter in haar onderhoud voorzien. De hulp vanuit het LF ( o.a. schoolgeld kinderen) kan ze nu in ieder geval in haar eigen onderhoud voorzien. D.w.z. voor eten zorgen! Deze moeder straalde rust /trots uit en heeft haar leven en dat van haar kinderen weer in eigen hand. Sterke vrouw!

Dan opnieuw auto in, hobbel, hobbel en naar een oma (weduwe) die zorgt voor haar zeven kinderen en hun kinderen. Een van de kinderen is geboren met een hydrocefalus ( heeft een drain) en gaat met hulp van het LF naar school. We worden binnen uitgenodigd, armoedig maar oh, oh zo schoon, en horen dat de jongen vaker hoofdpijn heeft de laatste maanden. Kenneth belt naar Katalemwa en hij wordt op vrijdag bij een arts ingepland voor een controle. Is het de drain waar wat mee is of ligt het aan de drukte op school ( 183 kinderen in een ruimte)? Oma zorgt dat ze vrijdag aanwezig zijn. Sterke vrouw!

Dan verder en Kenneth meent mij toch even in te moeten lichten over waar we nu naartoe gaan. We gaan naar een alleenstaande moeder met vier kinderen waarvan er drie een meervoudige beperking hebben. Ze is uitgestoten uit de gemeenschap ( in Uganda spelen een heleboel cultuur gebonden factoren mee) en moet in haar eigen onderhoud en dat van haar kinderen voorzien. Dat wil dus zeggen dat de kinderen overdag alleen zijn!

Ik kan bijna niet omschrijven wat ik zag. Armoede ten top, tussen stenen muurtjes en een afdakje drie kinderen. Twee kinderen in wat een rolstoel moest voorstellen, ( helemaal vervuild en versleten) en het oudste kind zat in een kruiwagen, de rolstoel was kapot. De moeder verzorgt de kinderen `s morgens, ( voor jullie informatie; niets van wat wij hier hebben) en daarna moet ze naar haar werk. Als ze thuiskomt, zorgt ze voor het eten en opnieuw voor haar kinderen. De kinderen dragen geen luiers (zoals bijna alle kinderen die ik gezien heb) en we hebben het al helemaal niet over bezigheden. Als Kenneth met de moeder praat, en de kleding geeft die we meegenomen hebben, geef ik de kinderen wat aandacht. Ze hunkeren naar aanrakingen en het horen van geluiden. Dan hoor ik van Kenneth dat de moeder heeft gevraagd voor een therapiemat, dan kan ze als ze thuis is eindelijk de kinderen eens in de buitenlucht laten liggen, ze vergroeien zo in een rolstoel voordat ze na het eten in een piepklein huisje gaan slapen. De moeder heeft zoveel nodig maar ook het LF moet keuzes maken. Geld kun je maar een keer uitgeven. Ik heb nog een foto gemaakt van de kinderen met hun moeder. Ze is zo zorgzaam als ze de kinderen optilt, maar wat een zorgelijk gezicht. Ik heb bewondering voor deze vrouw die er alleen voor staat. Zou iedereen dat kunnen vraag ik mij af onder deze omstandigheden of zou men hard wegrennen en niet meer omkijken? Wat een sterke vrouw!

Na deze ontmoeting zijn we opnieuw naar een moeder gegaan die succes heeft met de verkoop van de koekjes. Ze krijgt zelfs opdrachten. Ook hier wordt er gesproken over hoe verder met de steun vanuit het LF. Sterke vrouw!

Daarna weer naar huis. Een indrukwekkende dag, maar wat hebben ze een auto nodig om deze mensen te ondersteunen. Het verhaal krijgt dan ook in Nederland nog een vervolg.

Op woensdag eindelijk een dagje bij mijn eigen project, dacht ik. Maar ik was nodig bij de verpleegpost waar de intakes en controles worden gedaan. Petra, als jij de intakes en controles nu doet doen wij de oefeningen. Oeps. Wat moet ik doen? Maar begonnen met dossier lezen en dan het eerste patientje. Gelukkig spreken veel ouders Engels en heb ik de Pippo (Ned.) intakelijst voor zover nodig maar gebruikt. Het schrijven in Engels was lastiger dan de intake en de controles. In de loop van de ochtend kwam er een hele delegatie van bobo`s binnen. De voormalige president van Mozambique met de minister van disabletis en een cameraploeg. Daar zat ik dan als enige muzungu. Daarna was er een bijeenkomst in de grote zaal, waar ook alle kinderen en veel ouders aanwezig waren en konden de toespraken beginnen. Het duurde niet erg lang en er werd een grote donatie gedaan. Mooi, kunnen ze goed gebruiken. In de namiddag had ik een gesprek met de Executive Director. Wat een sterke vrouw!

Ik ga dan wel terug naar Nederland maar daar houdt het niet mee op. Er komt een vervolg.

Dan is het opeens donderdag, mijn laatste dag. Het begint met het afscheid nemen van mijn eigen chauffeur. ( Ik had gisteren nog een heerlijke ananas gekregen)

Op het terrein begin ik met de slaapzalen en mijn eigen groepje, de laatste knuffels en foto`s worden gemaakt. Daarna alle medewerkers en ook hier veel foto`s en knuffels. Het is geen vaarwel maar tot ziens. Om half tien is de echte tijd en moet ik rennen voor de auto om naar de sloppenwijk te gaan.

Opnieuw geef ik fysiotherapie (rek- en strekoefeningen) heb ik een ontmoeting met de directeur van het schooltje om adviezen te geven over het gebruik van picto`s en is het daarna echt tijd om naar het Dooinggoodhuis te gaan waar mijn tas al klaarstaat.

Bij de poort nog een uitgebreid afscheid van mijn mentor deze weken, Berna, vanmorgen al van Olive. Wat een sterke gedreven vrouwen!

Het verhaal is wel heel erg lang maar ik heb nog zoveel meer gedaan deze week.

- Samen met Berna aanpassingen gemaakt voor het leren van zelfstandig eten. Het wordt gelijk opgepakt en het kind heeft zelf invloed.

- Blackbox (ervaringskast) geverfd en ingericht.

-Cultureel avondje (hiermee betaal je het schoolgeld van de dansers)

-Boda-boda stadstour.

-Etentje bij ICU en zoveel lieve en leuke mensen ontmoet die tips en adressen hebben voor vervolg.

-En nog veel meer.

Ik weet zeker dat ik een heleboel ben vergeten maar het was een indrukwekkende, niet te missen ervaring. Ik heb zoveel mooiemensen mogen leren kennen. Het is raar om weer thuis te zijn waar ik dit verhaal zit te schrijven met de radio aan, koffie onder handbereik en van alle gemakken voorzien. Is dit wat ik wil de komende jaren? De tijd zal het uitwijzen maar ik ben een gelukkig mens.

Iedereen bedankt die met mij mee heeft willen reizen en wie weet tot het volgende avontuur.

Liefs,

Petra