Hallo allemaal.

Mijn eerste werkweek zit erop, en wat voor een! Door mijn uitstapjes in de eerste week was ik nog niet zo goed op de hoogte waar de andere vrijwilligers mee bezig waren. Dan hoor je; project straatkinderen, jonge tienermoeders, weeskinderen enz. Thuis heb je hier wel over gelezen maar hier hoor je de werkelijke verhalen. Vergeet dan vooral ook niet de cultuurverschillen en het aanpassen hieraan. Als je dan bedenkt dat mijn medehuisgenoten allemaal rond de 20 jaar zijn, dan neem ik mijn petje voor hen af.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik zou gaan helpen op het early learning centre. Op maandag werd ik daar door de boda-boda afgezet, na een half uur zigzaggend door Kampala. ( klamme zweethandjes iedere keer ) In Nederland beginnen we volgens de klok, hier niet. De kinderen kwamen in de ochtend binnengedruppeld met hun carekeepers. ( Dit zijn vrouwen die zijn aangenomen door ouders om tijdens hun verblijf in het centrum voor hen te zorgen, inclusief koken. En natuurlijk heeft elk kind een apart maaltijdje!) De ochtend wordt gevuld met fysiotherapie en ik doe gewoon mee. Ja hoor, half uur behandelingen. Daarna ga ik met de kinderen spelen, samen met hun verzorgster en probeer te laten zien wat ze leuk vinden en wat ze kunnen. `s Middags wordt er in de tuin gespeeld. Ik heb dit nu gezien maar ben niet zo enthousiast, ik kan er weinig doen. Samen met Berna (mijn baas) gaan we dan nu een black box inrichten (is donatie) en een activiteitenplan met picto`s maken voor elk kind persoonlijk, waar de verzorgster dan mee verder kan. Daarmee zijn we begonnen en op donderdag mocht ik mee op outreach naar de sloppenwijk. Leuk, maar wat ga ik daar doen??

Op donderdag in het busje( samen met de orthopedische materiaalman, fysiotherapeut en manueel therapeut ) dat volgestouwd was met statafels, naar de grootste sloppenwijk in Kampala. We kwamen aan bij een basisschool waar deze kinderen naar school komen. ( Er omheen hoge hekken met prikkeldraad ) We namen onze spullen mee en kwamen bij een klaslokaal in half openlucht waar moeders met kinderen (gehandicapt) op ons zaten te wachten. Er werd een kindje voor mij neergelegd en Berna kwam naast mij zitten met een ander kind en ik kon beginnen met behandelen. Voor ieders duidelijkheid, voor mij bestaat dat hier uit het rekken en strekken en losmaken van de spieren. Een vermoeiend karwei, zittend op de grond. Moeders wachten rustig op hun beurt en kletsen bij. Het zijn allemaal kinderen uit de sloppenwijk en deze behandeling is gratis. Men heeft hier nauwelijks geld voor eten. Een kindje ( spastisch) had het heel vaak benauwd en ademde dan alleen door haar mondje en raakte dan helemaal in paniek. De moeder had geld gespaard om naar de dokter te gaan, de conclusie was dat de amandelen geknipt moesten worden. Maar.... geen geld, geen operatie. Zo kan het dus zijn en dit is maar een simpel voorbeeld. De behandelingen waren in een school dus ook de directeur kwam kennis maken en heeft mij de school laten zien. Pfffff, ik wil nooit meer mopperen dat ik teweinig spullen heb. Hier liet hij mij kennismaken met het speciale klasje, 6 kinderen, waarvan een downkindje en een autistisch jongetje. De andere vier kinderen waren verwaarloosd binnengekomen en waren bezig met een inhaalslag. De laatste dag van mijn verblijf hier ga ik in dat klasje werken samen met de teacher. Ze heeft alleen de beschikking over wat pennen, papier, kleurpotloden en wat reactiemateriaal. De kinderen zitten op een plastic stoeltje samen aan een tafeltje, Er is een klein raam en de muren zijn kaal. Ze doen het daar toch maar! Respect.

Op vrijdag vertrok ik vanuit het doinggooodhuis met een rugzak vol. Ik zou pannenkoeken bakken voor iedereen van het ELC. Na de therapieen werd petroleumstelletje aangestoken en bakken maar. Alle verzorgsters bakten beurtelings en de kinderen genoten van de geuren en de pannenkoeken. Dan denk je dat je op je gemak kunt gaan opruimen en ik zou met de kinderen een muziekactiviteitje gaan doen, komt Everest binnen. Hij werkt vanuit het Lilianafonds in Uganda (Katalamwa krijgt veel donaties hiervan) Men is in Uganda samen met het Lilianafonds een actie begonnen om kinderen in het voortgezet onderwijs voorlichting te geven over handicaps en gehandicapten. Waarom? Hier telt een gehandicapt kind niet mee in de maatschappij, sommigen hebben nog nooit een gehandicapt kind gezien. Samen met enkele kinderen gaat men dan naar scholen en geeft daar uitleg. Ook spreken een paar kinderen zelf. Er wordt geprobeerd om tijdens mijn tijd hier nog een outreach te doen van drie of vier dagen, dan kan ik mee en ook mijn steentje bijdragen. Het busje zat vol en de kinderen waren erg vrolijk. Op school zaten de jongeren te wachten, sommigen verbaasd, anderen afwerend weer anderen nieuwsgierig. Na de introductie van de schooldirecteur hield Berna een korte klinische les en daarna vertelden drie kinderen hun verhaal. Een jongen geboren met een waterhoofd, heeft een drain gekregen en is nu bijna afgestudeerd als bakker. En een jongen ( ik weet niet meer wat hij had/heeft) is bijna afgestudeerd als accountant. Een meisje dat aangereden was en haar been gebroken had, heeft jaren moeten wachten om het been goed te kunnen laten herstellen. Dat is nu gebeurd. Daarna heb ik een klein beetje verteld wat ik kwam doen. Er werd afgesloten met een gebed. Daarna weer allemaal het busje in, we kregen nog wat donaties in de vorm van zeep, schriften etc. De stemming was erg vrolijk op weg naar huis. Wat een sterke kinderen. Respect!

Na al deze ervaringen deze week was het gisteren tijd voor ontspanning. Een mountainbiketocht op een eiland in het Victoriameer. Na ontvangst en een heerlijke bak koffie op een resort, met de fietsen in een bootje het water op. Aan land en fietsen maar, smalle paadjes, door water, oerwoud, berg op berg af. Voor mij toch afzien. Maar de natuur en de ontmoetingen met mensen onderweg maakte alles goed. Langs de route wordt je door ontzettend veel kinderen begroet als mzungu. We zijn de attractie van de dag. Wat mij enorm beroerd heeft is de ontmoeting tijdens de rustpauze. Een gehandicapt meisje, voorbewegend op ellebogen en knieeen,( die in contracturen staan) die mij wilde aanraken. Haar broertje kwam erbij staan en ik begon een kort praatje. Ook het meisje deed haar best om te communiceren. Van afstand keek de moeder toe en even later kwam zij ook erbij staan. We raakten aan de praat en zij vertelde mij dat ze niet kon werken omdat ze de hele dag voor haar dochter moest zorgen. (en nog drie kinderen) Het waren haar grootste schatten. Totaal iets anders van wat ik deze week gehoord heb over gehandicapten. Maar wat bewonder ik deze moeder die onder deze omstandigheden zo in het leven staat.

Nu ga ik ophouden, ik kan uren doorgaan maar ik geniet met volle teugen.

Tot horens allemaal,

Liefs,

Petra