Het is tijd voor verandering.

Hallo allemaal

Ik had beloofd om niet al te lang te wachten voordat ik een nieuw berichtje zou plaatsen. Excuus, het is er niet van gekomen. Terug komen in Sofia betekend ook weer volop aan de slag en genieten van het leven hier. Helaas was het weer niet zo zonnig en warm in het voorjaar als afgelopen jaren, ik heb zelfs een regenjas gekocht. Maar na regen komt zonneschijn.

Het werk was weer zeer divers. Jonge kinderen, jeugd. Regelmatig met het openbaar vervoer maar ook lekker met de mountainbike. Uitwaaien. Als Nederlander ben ik gewend aan het verkeer. De Bulgaren fietsen hoofdzakelijk in het weekend en dan nog in het park. Verkeersregels? Wat zijn dat? Dus jullie begrijpen dat bussen, taxi`s en auto`s niet zo blij zijn als ze een fietser op straat zien. En dan ook nog eentje zonder helm en met mooi weer in korte broek of een jurk. Ik kan zeggen dat het goed is gegaan, hoewel ik ook wel eens het internationale gebaar heb gemaakt.

In juli werd het duidelijk dat het exchange programma, wat elk jaar opnieuw wordt ingevuld, in 2018 anders gaat worden. Het heeft meerwaarde als Bulgaarse collega`s naar Nederland komen. Dat betekend dus dat er een vooruitgang is. Er zullen ook nog Nederlanders hier naartoe komen maar dan betreft het een consult op aanvraag.

En daar begint voor mij het nadenken. Wil ik terug naar Nederland, wil ik toch wat anders. Nieuw land, nieuwe taal?? Moeilijk maar gezien mijn leeftijd moet ik niet alleen op mijn gevoel afgaan maar ook realistisch zijn. Eerst maar eens op vakantie. Kramen in Mexico bij mijn nieuwste kleinzoon. Een heerlijke tijd en dan ook nog een paar dagen in Apeldoorn bij de andere spruiten. Wat heb ik genoten.

En dan komt er een vacature ( droombaan) voorbij die ik niet kon laten schieten. Dus na Mexico op sollicitatiegesprek. En yes, aangenomen! Al per 21 oktober. Het wordt dus toch Nederland.

Terwijl ik dit schrijf heb ik de laatste verslagen verstuurd en mijn laatste presentatie voorbereid. Verder staat mijn hele week al in het bezoeken van alle family homes, dag centra etc. waar ik de afgelopen jaren ben geweest. Als ik nu zie wat er al allemaal veranderd is en de ontwikkeling zich voortzet wordt ik hier erg blij van en het raakt en ontroert mij. Voeg daar nog bij alle lieve woorden, knuffels en cadeautjes die ik krijg dan begrijpen jullie dat de tranen soms “ hoog” zitten.

Ik neem hier afscheid met een lach en een traan. Ik verheug mij op mijn nieuwe baan maar nu nog even niet.

Tot binnenkort allemaal en dank jullie voor het “meereizen”.

Liefs,

Petra

Ik kan zeggen dat het goed is gegaan, hoewel ik ook wel eens het internationale gebaar heb gemaakt.

In juli werd het duidelijk dat het exchange programma, wat elk jaar opnieuw wordt ingevuld, in 2018 anders gaat worden. Het heeft meerwaarde als Bulgaarse collega`s naar Nederland komen. Dat betekend dus dat er een vooruitgang is. Er zullen ook nog Nederlanders hier naartoe komen maar dan betreft het een consult op aanvraag.

En daar begint voor mij het nadenken. Wil ik terug naar Nederland, wil ik toch wat anders. Nieuw land, nieuwe taal?? Moeilijk maar gezien mijn leeftijd moet ik niet alleen op mijn gevoel afgaan maar ook realistisch zijn.

Eerst maar eens op vakantie. Kramen in Mexico bij mijn nieuwste kleinzoon. Een heerlijke tijd en dan ook nog een paar dagen in Apeldoorn bij de andere spruiten. Wat heb ik genoten.

En dan komt er een vacature ( droombaan) voorbij die ik niet kon laten schieten. Dus na Mexico op sollicitatiegesprek. En yes, aangenomen! Al per 21 oktober. Het wordt dus toch Nederland.

Terwijl ik dit schrijf heb ik de laatste verslagen verstuurd en mijn laatste presentatie voorbereid. Verder staat mijn hele week al in het bezoeken van alle family homes, dag centra etc. waar ik de afgelopen jaren ben geweest.

Als ik zie wat er al allemaal veranderd is en hier de ontwikkeling zich voortzet wordt ik hier erg blij van en het raakt en ontroert mij. Voeg daar nog bij alle lieve woorden, knuffels en cadeautjes die ik krijg dan begrijpen jullie dat de tranen soms “ hoog” zitten.

Ik neem hier afscheid met een lach en een traan. Ik verheug mij op mijn nieuwe baan maar nu nog even niet.

Tot binnenkort allemaal en dank jullie voor het “meereizen”.

Liefs,

Petra

En we doen er nog maar een jaartje bij.

Het is al heel lang geleden, een half jaar, dat ik hier wat van mij heb laten horen. Tijd voor een update. De tijd vliegt voorbij.

Het was zomer toen ik de laatste keer schreef en ook hier is het dan tijd voor vakantie.

Om het land beter te leren kennen was het de bedoeling om samen met een vriendin het land door te reizen. Dat is het niet geworden! We hebben gekozen voor een, voor ons, luxe vakantie in een hotel aan de Zwarte Zee. Nessebar is het geworden. Met de bus, een hele onderneming om de juiste bus te vinden als niemand Engels spreekt, in het hoogseizoen dus een drukte van belang op het stationsplein. Het liep natuurlijk ook niet goed. We zaten in de verkeerde bus, verkeerde busmaatschappij en toen we erachter kwamen mochten we de bus niet meer uit. Op hoop van zegen dan maar. Maar ja hoor, op de goede plek aangekomen. We hebben verder een hele relaxed vakantie gehad met veel zon en terrasjes.

Daarna vol energie weer aan de slag. Maar eerst “ leren” autorijden in Sofia. Gelukkig in een jeep van 20 jaar oud. Want autorijden in de stad is wel een dingetje. Links en rechts wordt je ingehaald, men rijdt hard en de wegen zijn niet overal van goede kwaliteit. Maar het gaat aardig en ik rij dan ook regelmatig. Vooral als ik in het huis in de Roma wijk aan het werk ben.

Hier zie je een ander stukje Sofia. We weten dat Bulgarije het armste land van de Europese Unie is, ze weinig te besteden hebben maar hier is het wel een tandje of twee erger. Dan is het nu nog goed weer, ik moet er niet aan denken als het dadelijk winter is. Hier zie je grote gezinnen en kinderen met kinderen. Wat een wereld.

Intussen zijn er het afgelopen jaar nog drie duo`s geweest van de Passerel, een ervaring weer, voor beide kanten. Heb ik gewerkt in verschillende huizen, ben mee geweest op cliënten vakantie, ook een ervaring om nooit te vergeten. Natuurlijk zijn er ook privé bezoekjes geweest van vrienden, familie en collega`s en heb ik ook hier leuke mensen ontmoet. Mijn studie kwam soms wel even in het gedrang, ik weet het, het prioriteiten stellen, maar studeren is dan het laatste op mijn lijst.

Inmiddels heb ik anderhalve cursus Bulgaars gehad. Het blijft een moeilijke taal, vooral als je nog veel in Nederlands en Engels doet, maar ik kan mij er inmiddels mee redden, als het niet te moeilijk is. Omdat ik toch voornemens had om hier nog een jaartje te blijven heb ik daar wat meer energie in gestoken.

Dan is het bijna einde jaar, het zit er bijna op en wat ga je dan doen? Nou, eerst ziek worden en realiseren dat je echt moet stoppen met roken, wat ik dus ook heb gedaan. Dan als cadeautje rondreizen in Thailand en daarna je huis leeghalen en alles in de opslag want nog een jaar een huis laten leegstaan, met alle kosten, is wel wat veel van het goede. Als ik dan terug kom is er vast wel wat te vinden. Bovendien, alles staat dan open. Spannend vooruitzicht.

Half februari vertrek ik dan ook weer met goede moed deze kant op. Ik dacht ; ik doe het wel even. Nou, niet dus. Schijnbaar wil je hoofd wel maar je lijf geeft hele andere signalen af. De eerste weken waren dan ook afzien, ondanks het leuke werk. Ik dacht wel eens; waar ben ik aan begonnen. Langzaam is alles weer op zijn plaats gevallen en vind ik mijn draai weer.

Allemaal leuke huizen om te werken, meer verdieping, andere taken. Maar vooral de vooruitgang zien die iedereen hier maakt.

Als ik dit schrijf, ben ik net weer terug in Sofia. “Even” naar Nederland geweest om kinderen en kleinkinderen te zien en daarna met Yuri naar Mexico af te reizen om Malu en Antonio te verrassen. Het was dus ook echt een verrassing. Wat hebben we genoten met z`n allen. Kort maar krachtig. In augustus ga ik terug om te kramen, wat een geluk voor mij dat ze dat in Mexico niet kennen.

Als ik dit verhaal zo terug lees is mijn leven niet saai en doe ik wat ik leuk vindt.

Ik zal niet weer een half jaar wachten totdat de volgende blog online staat.

Liefs,

Petra

Keuzes maken.

Hallo allemaal,

Het is een lange tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Dat wil niet zeggen dat er niets is gebeurd maar eenvoudigweg te druk en geen inspiratie. Maar ik probeer het nu allemaal goed te maken.

Inmiddels ben ik drie huizen, drie duoteams van de Passerel, en privé visites verder.

Daarbij heb ik nog eens goed nagedacht wat ik verder zou willen na dit jaar want zoals jullie allemaal weten wil ik alleen nog maar dingen doen waar ik blij van wordt. Maar ook dat begint langzaamaan duidelijker te worden. Of dat zal lukken is afwachten.

De huizen waar ik nu ben geweest waren zeer verschillend van zorg en begeleiding. Bij de laatste twee lag de nadruk vooral op de zorg.

Een met jong volwassenen, met meervoudige beperkingen. Ook hier zie je dat de zorg nog in de kinderschoenen staat. Het is niet alleen wassen en eten geven. Maar als je je dan voorstelt dat je als leek opeens wordt geconfronteerd met jong volwassenen met een zware beperking dan kan ik je nu vertellen dat het voor de medewerkers niet gemakkelijk is. Men gebruikt geen tilliften en de rolstoelen zijn niet aangepast. Ik heb grote bewondering voor deze vrouwen die hier werken. Zij hebben allemaal nog een gezin, kinderen, ouders etc. waarvoor ze nog moeten zorgen als de dienst afgelopen is. Ik heb de mogelijkheid om naar huis te gaan, op de bank te hangen en koken als ik daar nog zin in had.

Een opmerkelijk verschil met Nederland is de hiërarchie. De manager ( hoofd) komt wel op de werkvloer maar alleen om te zeggen wat er gedaan moet worden, voor de rest is ze druk met documenten. Hetzelfde geldt voor de sociale werker, deze gaat wel met kinderen naar het ziekenhuis maar is verder ook bezig met het invullen van allerlei ( verplichte) formulieren. En geloof mij; dat zijn er nogal wat. Dan loopt er ook nog een nurse rond, als er is een kind ziek is geeft zij opdrachten en zij houdt in de gaten of de voeding voldoende is. Dat zijn drie mensen die niet met de kinderen werken. Dan blijft er niet zoveel over. In dit huis waren er ook leerkrachten, maar ook hier geldt dat men nauwelijks weet met welke doelgroep men te maken heeft. Gelukkig was er een van hen erg nieuwsgierig en nam dingen over die mijn Nederlandse collega`s en ik lieten zien. Het gevolg was dat ik uitgenodigd ben op school en hier een soort les heb gegeven over hoe om te gaan met kinderen met een beperking en wat betekent de ontwikkelingsleeftijd met wat je aanbied. Erg leuk om te doen. Maar ook hier is mijn tijd voorbij gevlogen en op naar het volgende huis.

In dit huis wonen jonge kinderen met een meervoudige beperking en “medische”zorg. Het huis is nog niet zo lang open en dat wil zeggen dat er nog gezocht wordt naar de beste invulling van de dag. Dat is lastig want er is een kind dat gedialyseerd wordt in het ziekenhuis, inmiddels is ze al een maand in het ziekenhuis en dat betekend dat er 24 uur zorg geleverd moet worden wat dus door het team opgevangen moet worden. Er verblijven ook kinderen die helemaal vergroeid zijn, erg klein van stuk ondanks hun leeftijd ( rond de 8 jaar) en de lengte hebben van een kind van een a twee jaar. Sommigen kunnen nog geen prikkels aan en liggen de hele dag in bed, maar inmiddels zijn van deze vier kinderen er twee regelmatig in de huiskamer. Om deze kinderen de juiste zorg te geven heeft wel wat voeten in de aarde gehad, want het personeel vond het “eng”. Als kinderen de hele dag in hun kamer verblijven, kunnen ze ook geen band met het kind opbouwen, het moet nog groeien. In de tijd dat ik er was kwam ook een kindje uit het instituut, ik zal jullie de details besparen maar ik was er even verdrietig van. Dan zie je pas welke sprongen de kinderen die er zijn gemaakt hebben.

Ook mijn Nederlandse collega`s die hier geweest zijn hebben voorbeelden van spel laten zien, waarop de kinderen erg goed reageerden. Nu nemen enkelen dit ook over. Al met al een leuke maar soms zware tijd. Alles heeft tijd nodig. Ik wordt hier zo geduldig.

Vanaf maandag ga ik monitoren in de huizen waar ik ben geweest. Heeft men wat gedaan met de adviezen, hoe gaat het nu? Ik ben benieuwd.

Er zijn nu zes collega`s van de Passerel geweest, alle drie de groepjes voor twee weken en die logeerden in “mijn”bed and breakfast. Ik denk dat ik kan zeggen dat het voor iedereen een hele ervaring is geweest waar we allemaal van geleerd hebben wat we meenemen. Ik ervaar het in ieder geval als erg waardevol, hoewel ik na twee weken iedereen graag uitzwaai.

Privé bezoekjes uit Nederland zijn er natuurlijk ook al geweest, optimaal genieten, bedankt jongelui.

Nu ben ik over de helft van mijn tijd en ik ben er verbaasd over hoe ik mij hier thuis voel in dit land. Het is bijna niet met Nederland te vergelijken. Het leven is heel anders, maar de mensen zijn erg vriendelijk, hebben een zeer duidelijke mening en zijn trots op hun cultuur. Men wil graag vooruit maar is ook afhankelijk van het zeer trage overheidsapparaat. Maar ook dat heeft weer tijd nodig.

Ik heb ook wat tijd nodig gehad om te bedenken hoe verder na dit jaar, maar ik ben er zelf uit. Ik wil zelf nog hier blijven, ik voel mij thuis, werk hard maar geniet van de kleine stapjes die personeel en kinderen maken. Bovendien spreekt het land en de mensen mij erg aan. Een bijkomend pluspunt is het weer. Al een paar maanden warm met af en toe een koudere dag van rond de 20 graden. Afwachten dus. Maar het begint ook te kriebelen om te studeren dus in september begin ik met een cursus coachen. Dit kan voor een groot gedeelte via e-learning. Het is een fijne afleiding voor mijn cursus Bulgaars want ik heb echt geen talenknobbel, hoewel mijn Engels goed te noemen is.

Ontspanning is er voldoende, opera, terrasje, wandelingen in de bergen en in augustus twee weken naar de zwarte zee, hotelletje en strand. Het leven is zo slecht niet.

Dat was het voor nu, dan is iedereen weer op de hoogte van mijn leven hier.

Allemaal een fijne zomervakantie,

Liefs,

Petra

Terug in de tijd.

De tijd vliegt hier voorbij, al enkele weken verder dus tijd voor mijn volgende blog. Inmiddels heb ik een bliksembezoek aan Nederland gebracht. Een prachtig nieuw kleinkind, Mees, ik ben opnieuw een trotse oma en bovendien was Malu even over uit Mexico, een cadeautje. Ook de jongste spruit heeft mij verrast door ( eindelijk) af te studeren. Jullie begrijpen vast dat ik van deze tijd heb genoten. De tijd in Nederland is voorbij gevlogen en ik heb dan ook niet iedereen kunnen bezoeken, sorry, volgende keer, maar ik had ook ontzettend veel zin om terug naar Sofia te gaan.

Als je in Nederland aankomt, is het opnieuw een complete andere wereld. Het begint al als je aankomt en in de auto stapt. Goede snelwegen, geen kuilen in de weg en er wordt NIET rechts ingehaald. Dan kom je thuis, van alle gemakken voorzien, een vijf pitter om op te koken, aangenaam warm, geen tochtige ramen, en de supermarkt om de hoek en mij FIETS! Een echt vakantie gevoel. De post wordt bezorgd in een eigen brievenbus en via internet kan alles geregeld worden. Voor ons vanzelfsprekend maar hier lopen de dingen heel anders en kosten veel tijd.

Neem nou de wegen. In de stad redelijk, maar met veel kuilen en ook de putdeksels liggen wel zo`n tien centimeter lager, dus hobbels. In de stad loop ik keurig over de stoep maar moet mijn ogen gericht op de grond houden, gaten, verschuivingen, tig soorten tegels enz. Als het heeft geregend lijkt het alsof je over een wiebelig bruggetje loopt. Ik had zo gehoopt om hier te fietsen maar dat heb ik uit mijn hoofd gezet. Levensgevaarlijk hier en om nou op zaterdag of zondag in het park te gaan fietsen, dat is nou net niet mijn ding. In mijn huis voel ik mij thuis ook al is alles erg gedateerd, volgens mijn logees ( lees collega`s) is het een Stayokay. En ook op een twee pitter kan je volledige heerlijke maaltijden koken. In Sofia is stadsverwarming en dat wil zeggen dat de gemeente regelt wanneer de verwarming aan of uit gaat. Dat gebeurt dus centraal. Begin april alles uit, vervelend als het een paar dagen later erg koud is, en in oktober wordt het opnieuw opgestart. Dus soms maar een extra vestje aan. En dan de documenten. Ik zal maar zeggen dat het banen oplevert. Voor alles moet hier een document ingeleverd worden, ( zelfs vervoer met het busje naar school) met stempels en persoonlijk afgeven. Wachten, wachten en tijdverlies. Ik vraag mij nog steeds af wat ze met al die papierkraam doen.

Inmiddels heb ik heel wat weekjes doorgebracht in een woonvoorziening en daarna overgegaan naar de buren, ook een woonvoorziening. Het is nog steeds werken aan de basis, ik waan mij weer terug in de tijd, toen ik in 1976 aan mijn opleiding begon. Omdat de mensen niet geschoold zijn en deze kinderen een aantal jaren geleden, zogenaamd, nog niet bestonden is het niet gemakkelijk om hier veel te bereiken. Het zit hem echt in de hele kleine dingen. Als je daarbij optelt dat de “deskundigen” van buitenaf de deur platlopen waarvan veel alleen het medische bekijken en niet naar het sociaal emotionele en de ontwikkelingsleeftijd van het kind dan weten degene die mij kennen wel dat ik soms met gekromde tenen zit. Overigens, men ziet hier erg op tegen de deskundigen en spreekt ze niet tegen en volgt hun advies.Toch zijn de kleine stapjes die er toe doen. Door mee te werken in het rooster zien de medewerkers hoe ik dingen oppak, bijvoorbeeld het vertellen tegen de kinderen wat je met ze gaat doen. Voor ons heel vanzelfsprekend maar voor hier heel bijzonder. Het spelen met de kinderen op hun niveau en zien hoe de kinderen hier op reageren. Spelen met een bal met een kind en heel lang wachten totdat ze de bal volgt en dan op een gegeven moment de bal wegrolt en volgt, in plaats van een boek voorlezen door de leerkracht. Of samen tekenen, alles is goed en niet de hand vastpakken zodat er niet buiten de lijntjes wordt gekleurd. Alles draait om het laten ervaren en ook het personeel te laten zien dat de kinderen hier plezier aan beleven. Dat alles binnen de structuur, elke dag douchen, samen aan tafel, samen eten, enz. Toch zie ik dat enkelen dit overnemen, en het nog leuk vinden ook. Ook voor hen is het “Ervaren”. Het heeft tijd nodig.

Langzaamaan begin ik te begrijpen hoe moeilijk dit voor hen is. Als ik zie hoe men met baby`s en kinderen omgaat in Bulgarije is dat voor ons Nederlanders onbegrijpelijk. Hier heeft men twee jaar, ja, jullie lezen het goed, twee jaar verlof na de bevalling. Dus kinderdagverblijven zijn er dan ook niet zoveel. Er wordt goed voor de kinderen gezorgd. Heel goed zelfs, maar van eigen ervaringen opdoen is in dit land nog niet zoveel sprake van. In Nederland rennen kinderen voor je uit tijdens een wandeling, hier lopen ze naast hun ouders of worden getild. ( zelfs de wat oudere kinderen)Ik heb in de restaurants in Nederland wel eens gedacht, moet dat nou al dat geren maar zoals hier hoeft nu ook weer niet. Kinderen zitten keurig aan tafel, zelfs de kleintjes en blijven nog rustig zitten ook.

Ik ben vorige week in een ander huis gestart aan de rand van Sofia. Hoelang ik hier ben is de vraag, plannen kunnen hier snel veranderen. Vertrek `s ochtends vroeg, met de metro, dan de tram en tot slot de bus. Zo zie je nog eens wat van de stad! Als ik terugkom ga ik altijd even langs kantoor, even kop koffie doen, kletsen met de meiden (Engels), want ik heb geen tolk en spreek nog geen Bulgaars en dan naar huis. Daar de computer aan en verslag schrijven zodat ik aan het einde van mijn periode in het desbetreffende huis een gedegen eindverslag heb en tussendoor overleggen of een congres ( met tolk). Moet mij toch verantwoorden al is het vrijwilligerswerk en dat allemaal in het Engels, dat gaat dus steeds beter. Bulgaars leren ( basis) staat op mijn to do list en binnenkort is het zover. Ik heb de intake achter de rug, nu nog wachten op voldoende deelnemers.

Ik doe ook “toeristische”activiteiten, gezien het weer, een feestje. De bergen in buiten Sofia. De Vitosha op met een geweldig uitzicht over Sofia. Heel veel wandelen. Naar de opera en regelmatig een concert bezoeken. Al met al prima naar mijn zin.

Dat was het weer voor dit moment,

Liefs,

Petra

Doe eens gek en leef je droom!

Dat dacht ik toen ik in oktober/november 2015 voor langere tijd in Sofia aan het werk was. Maar hoe dit te realiseren? Maar….…….. er komen altijd kansen.

In het kader van alle veranderingen binnen Pippo werd er ook in deze tijd aan mij gevraagd waar ik mij in 2016 zag werken, groep/wijk/transparant? Nergens dus. Ik had het veel te goed naar mijn zin hier in Sofia. In de weekenden ging ik op pad naar de diverse woonvoorzieningen en daarna een hapje eten met de grote baas. Daar kwam bij wijze van grap, zou jij je hier zien werken? Waarop ik zei; doe maar een bod. Zo is het begonnen. Na heel wat zoekwerk van beide kanten, hoe gaan we dat doen, heb ik na wat slapeloze nachten de knoop doorgehakt.

Want, een jaar onbetaald verlof (wel met een onkostenvergoeding) doe je niet zomaar.

Maar een beslissing nemen geeft rust.

Inmiddels ben ik gesetteld in mijn appartement in het centrum van Sofia. Jaja, ik bof. Ik stap de deur uit, steek de straat onderdoor, (hartstikke veilig hier, ondergronds doorsteken) en bevindt mij in het bruisende centrum van Sofia. Het park met heel veel bankjes, koffietentjes, bioscoop, theaterzalen, podia`s, en aangelegde tuinen. Vanaf hier zit ik ook in het oude centrum met al zijn prachtige gebouwen en…….. de Nederlandse bakker. Het brood is hier lekker voor een keertje maar geef mij maar ons oer Hollandse brood. De koffie haal ik hier net als de Bulgaren bij kleine standjes in de straat. Voor weinig heb je een heerlijk vers bakje koffie. Vooral in de ochtend zie je hier mensen mee over straat lopen en zelfs in de bus is het niet vreemd. Ik doe dus maar mooi mee, voordat ik de bus instap naar het werk.

En ik ben weer begonnen waar ik in november geëindigd ben. Mijn komst was al aangekondigd. In het eerste weekend maar even op visite. Het was leuk om de kinderen weer te zien en ik kreeg de nodige knuffels. Het personeel was ook op de hoogte en ik werd hartelijk verwelkomd. Toch ga ik niet voor niets opnieuw naar dit groepshuis. Er wonen 12 kinderen/jong volwassenen waarvan een kind de dienst wil uitmaken. Dat was al zo in november maar toen was het aardig onder controle. Inmiddels is het ietwat veranderd. Zes psychologen verder, kapotte deuren en ingeslagen ramen, een “buitendeur” als bescherming voor de voorraadkast en geen decoratie. En dat allemaal door een kind. Als je dan ziet dat de mensen die hier werken bijna allemaal ongeschoold zijn, de doorloop van personeel hoog is, de professionele hulpverleners zoals psychologen en leerkrachten hier ook anders naar een kind kijken (medisch) dan wij in Nederland, dan is dat opnieuw een cultuurschok. Als je je voorstelt dat wij in Nederland allemaal geschoold zijn en er voor alles wel een therapie beschikbaar is dan heb je even tijd nodig om te schakelen. Ik tenminste wel.

Je kunt Nederland niet hier halen maar moet goed kijken wat hier past en wat willen zijzelf.

In de eerste week heb ik veel geobserveerd en meegewerkt op de werkvloer, gesprekken gevoerd met verantwoordelijken en met mijn collega`s van Polder.bg een plan van aanpak gemaakt. Dat is pas een uitdaging. In Nederland zetten we zoiets snel op de rit, hier kost dat heel veel geduld en tijd.

Ik begrijp dat mijn collega`s hier aan het einde van hun latijn zijn, ze komen ogen en handen tekort om deze jongen in het gareel te kunnen houden, het gaat ten koste van alles, en dat zien ze zelf ook.

Maar…. Inmiddels is het rustig en komt er structuur in de werkzaamheden, de betreffende jongen is ter observatie opgenomen, maar ik ben benieuwd, er werd nl. al een diagnose genoemd voordat hij opgenomen werd. We zullen zien.

Nog iets wat in Nederland onmogelijk zou zijn. Bij ons gaan kinderen naar school of een dagcentrum. Dat willen ze hier ook maar veel van de kinderen worden geweigerd. In november was er geregeld dat er elke ochtend een leerkracht zou komen voor enkele kinderen. Inmiddels is dat nog maar een ochtend in de week.

Dan heb ik zelf ook de gezondheidszorg mogen ervaren hier. Ik heb nog altijd wat last van mijn armblessure en de fysiotherapie in Nederland is gestopt, dan nog de laatste behandelingen maar hier. Alsof je in 1950 terechtkomt! Maar het helpt.

De tijd vliegt voorbij, en het weer is niet zo slecht als andere jaren rond deze tijd. Vooral het laatste weekend was het heerlijk weer. Met een boekje op een bankje in het park is het dan goed vertoeven.

Tot de volgende blog,

Strong Woman of Uganda

De laatste week heb ik als zeer bijzonder ervaren. In mijn vorige blog schreef ik dat ik op outreach zou gaan met het Lilianafonds ( LF). Maar als de dag aanbreekt is alles weer anders. De auto waarmee wij zouden gaan was stuk en is ook niet meer geschikt voor verre afstanden. (wij zouden rond de 800 km. afleggen) Na een lang gesprek met Kenneth ( manager LF) wordt er besloten dat we een dag in de omgeving van Kampala gezinnen zouden bezoeken die steun krijgen van het fonds.

En dan stap je op dinsdag in de auto en ga je op pad. Even een verharde weg en daarna wordt je lijf, en de auto door elkaar geschud en word ik bedolven onder het rode zand/stof. Ik vraag mij af of deze auto tijdens een regenbui hier wel vooruit zou komen. Nee dus.

We stoppen bij een klein huisje en worden hartelijk ontvangen. De moeder heeft na veel problemen en hulp van een gratis advocatencollectief ( deze helpen vrouwen in moeilijke situaties zoals geweld/huiselijk geweld/wonen etc.) nu haar eigen woning met haar drie kinderen, waaronder een gehandicapt kind. Als alleenstaande moeder moet ze voor een inkomen zorgen. Ze heeft met een microkrediet een verkooppunt van koekjes en zo kan ze steeds beter in haar onderhoud voorzien. De hulp vanuit het LF ( o.a. schoolgeld kinderen) kan ze nu in ieder geval in haar eigen onderhoud voorzien. D.w.z. voor eten zorgen! Deze moeder straalde rust /trots uit en heeft haar leven en dat van haar kinderen weer in eigen hand. Sterke vrouw!

Dan opnieuw auto in, hobbel, hobbel en naar een oma (weduwe) die zorgt voor haar zeven kinderen en hun kinderen. Een van de kinderen is geboren met een hydrocefalus ( heeft een drain) en gaat met hulp van het LF naar school. We worden binnen uitgenodigd, armoedig maar oh, oh zo schoon, en horen dat de jongen vaker hoofdpijn heeft de laatste maanden. Kenneth belt naar Katalemwa en hij wordt op vrijdag bij een arts ingepland voor een controle. Is het de drain waar wat mee is of ligt het aan de drukte op school ( 183 kinderen in een ruimte)? Oma zorgt dat ze vrijdag aanwezig zijn. Sterke vrouw!

Dan verder en Kenneth meent mij toch even in te moeten lichten over waar we nu naartoe gaan. We gaan naar een alleenstaande moeder met vier kinderen waarvan er drie een meervoudige beperking hebben. Ze is uitgestoten uit de gemeenschap ( in Uganda spelen een heleboel cultuur gebonden factoren mee) en moet in haar eigen onderhoud en dat van haar kinderen voorzien. Dat wil dus zeggen dat de kinderen overdag alleen zijn!

Ik kan bijna niet omschrijven wat ik zag. Armoede ten top, tussen stenen muurtjes en een afdakje drie kinderen. Twee kinderen in wat een rolstoel moest voorstellen, ( helemaal vervuild en versleten) en het oudste kind zat in een kruiwagen, de rolstoel was kapot. De moeder verzorgt de kinderen `s morgens, ( voor jullie informatie; niets van wat wij hier hebben) en daarna moet ze naar haar werk. Als ze thuiskomt, zorgt ze voor het eten en opnieuw voor haar kinderen. De kinderen dragen geen luiers (zoals bijna alle kinderen die ik gezien heb) en we hebben het al helemaal niet over bezigheden. Als Kenneth met de moeder praat, en de kleding geeft die we meegenomen hebben, geef ik de kinderen wat aandacht. Ze hunkeren naar aanrakingen en het horen van geluiden. Dan hoor ik van Kenneth dat de moeder heeft gevraagd voor een therapiemat, dan kan ze als ze thuis is eindelijk de kinderen eens in de buitenlucht laten liggen, ze vergroeien zo in een rolstoel voordat ze na het eten in een piepklein huisje gaan slapen. De moeder heeft zoveel nodig maar ook het LF moet keuzes maken. Geld kun je maar een keer uitgeven. Ik heb nog een foto gemaakt van de kinderen met hun moeder. Ze is zo zorgzaam als ze de kinderen optilt, maar wat een zorgelijk gezicht. Ik heb bewondering voor deze vrouw die er alleen voor staat. Zou iedereen dat kunnen vraag ik mij af onder deze omstandigheden of zou men hard wegrennen en niet meer omkijken? Wat een sterke vrouw!

Na deze ontmoeting zijn we opnieuw naar een moeder gegaan die succes heeft met de verkoop van de koekjes. Ze krijgt zelfs opdrachten. Ook hier wordt er gesproken over hoe verder met de steun vanuit het LF. Sterke vrouw!

Daarna weer naar huis. Een indrukwekkende dag, maar wat hebben ze een auto nodig om deze mensen te ondersteunen. Het verhaal krijgt dan ook in Nederland nog een vervolg.

Op woensdag eindelijk een dagje bij mijn eigen project, dacht ik. Maar ik was nodig bij de verpleegpost waar de intakes en controles worden gedaan. Petra, als jij de intakes en controles nu doet doen wij de oefeningen. Oeps. Wat moet ik doen? Maar begonnen met dossier lezen en dan het eerste patientje. Gelukkig spreken veel ouders Engels en heb ik de Pippo (Ned.) intakelijst voor zover nodig maar gebruikt. Het schrijven in Engels was lastiger dan de intake en de controles. In de loop van de ochtend kwam er een hele delegatie van bobo`s binnen. De voormalige president van Mozambique met de minister van disabletis en een cameraploeg. Daar zat ik dan als enige muzungu. Daarna was er een bijeenkomst in de grote zaal, waar ook alle kinderen en veel ouders aanwezig waren en konden de toespraken beginnen. Het duurde niet erg lang en er werd een grote donatie gedaan. Mooi, kunnen ze goed gebruiken. In de namiddag had ik een gesprek met de Executive Director. Wat een sterke vrouw!

Ik ga dan wel terug naar Nederland maar daar houdt het niet mee op. Er komt een vervolg.

Dan is het opeens donderdag, mijn laatste dag. Het begint met het afscheid nemen van mijn eigen chauffeur. ( Ik had gisteren nog een heerlijke ananas gekregen)

Op het terrein begin ik met de slaapzalen en mijn eigen groepje, de laatste knuffels en foto`s worden gemaakt. Daarna alle medewerkers en ook hier veel foto`s en knuffels. Het is geen vaarwel maar tot ziens. Om half tien is de echte tijd en moet ik rennen voor de auto om naar de sloppenwijk te gaan.

Opnieuw geef ik fysiotherapie (rek- en strekoefeningen) heb ik een ontmoeting met de directeur van het schooltje om adviezen te geven over het gebruik van picto`s en is het daarna echt tijd om naar het Dooinggoodhuis te gaan waar mijn tas al klaarstaat.

Bij de poort nog een uitgebreid afscheid van mijn mentor deze weken, Berna, vanmorgen al van Olive. Wat een sterke gedreven vrouwen!

Het verhaal is wel heel erg lang maar ik heb nog zoveel meer gedaan deze week.

- Samen met Berna aanpassingen gemaakt voor het leren van zelfstandig eten. Het wordt gelijk opgepakt en het kind heeft zelf invloed.

- Blackbox (ervaringskast) geverfd en ingericht.

-Cultureel avondje (hiermee betaal je het schoolgeld van de dansers)

-Boda-boda stadstour.

-Etentje bij ICU en zoveel lieve en leuke mensen ontmoet die tips en adressen hebben voor vervolg.

-En nog veel meer.

Ik weet zeker dat ik een heleboel ben vergeten maar het was een indrukwekkende, niet te missen ervaring. Ik heb zoveel mooiemensen mogen leren kennen. Het is raar om weer thuis te zijn waar ik dit verhaal zit te schrijven met de radio aan, koffie onder handbereik en van alle gemakken voorzien. Is dit wat ik wil de komende jaren? De tijd zal het uitwijzen maar ik ben een gelukkig mens.

Iedereen bedankt die met mij mee heeft willen reizen en wie weet tot het volgende avontuur.

Liefs,

Petra

Black and white United

Black and white United!

Het is al twee weken geleden dat ik via mijn blog wat heb laten horen. Hoog tijd voor een update.

De tijd vliegt hier voorbij, ik begin al aan mijn laatste week, maar daarover later meer.

Elke ochtend vertrek ik met de boda boda naar mijn werk. Zoals ik eerder al heb beschreven is dit met gevaar voor je leven. Niet alleen het verkeer maar ook de bestuurder van de motor is van grote invloed, sommigen weten de weg niet of willen de weg niet weten, een klapband op de autosnelweg tussen de slums, chauffeurs die hele hoge prijzen bedingen. Ik had er aardig de buik van vol. Sinds vorige week heb ik een privéchauffeur. In de ochtend wordt ik thuis opgehaald en `s middags na een belletje opgepikt. Hij rijdt erg voorzichtig en ik voel mij eindelijk thuis op dat ding, en heb zelfs tijd om onderweg foto`s te maken. Wat zo leuk is hier is dat je elke ochtend begint met een praatje, nadat je wordt begroet met: Goodmorning how are you? Zo weet ik dat hij getrouwd is en twee kinderen heeft, zelfs foto`s laat de trotse papa zien. Ik had pannenkoeken mee voor Katalemwa en ook hij wilde wel proeven. `s Middags krijg ik een zak heerlijke bananen, also for the other girls. Zou een taxichauffeur in Nederland, ook al ken je deze langer, dat ook doen?

Deze twee weken heb ik niet alleen op het Early Learning Centrum gewerkt maar ook kennis gemaakt met andere disciplines. In het centrum hebben we behalve het geven van therapieën ook het kantoor hergestructureerd, dossiers geordend, lege files zijn al twee weken in bestelling ( het gaat hier ietsjes anders) speelgoed wat er is, is uitgezocht en er is een dagritme ingesteld. Met enkele kinderen zijn we begonnen met een individueel speelschema. De kinderen eten buiten op de veranda op de grond. (Dit is niets bijzonders hier in Uganda, dat is een gewoonte) De kinderen van het ELC kunnen moeilijk zitten of blijven zitten, knoeien veel en krijgen daardoor minder voeding binnen. We hebben nu de aangepaste stoeltjes op de veranda staan en jawel hoor, ze worden gebruikt. Een van de kinderen zijn we aan het leren om met een lepel zijn eten op te eten, hij is nu een stuk rustiger. `s Morgens ga ik helpen met het badderen van een van de kinderen. Dat gaat heel anders als bij ons. Stel je voor; een grote slaapzaal, teiltje koud water en een matje op betonnen vloer. Klaar is de badkamer en tillen maar!

Vorige week vrijdag hebben we samen met de carekeepers wentelteefjes gebakken en samen opgegeten. Deze week heb ik in het kader van mijn naderend afscheid het hele centrum getrakteerd op pannenkoeken met jam, ( bakken van 18.00 tot 23.30, ik hoef er voorlopig geen meer) 99% van hen had nog nooit jam gezien, laat staan geproefd.

De kinderen op `mijn`centrum hebben bijna zomervakantie dus er is ook tijd om andere dingen te doen.

Een van die dingen was het opruimen van de kasten bij de fysiotherapeuten. Deze staan in de behandelruimtes waar ook de moeders met de kinderen komen. Jullie begrijpen het al, van opruimen kwam niet zoveel. Hier is men niet zo gewend om actief met de kinderen te spelen, ze krijgen speelgoed voor zich neergelegd of ze krijgen de fles/borst. ( Zelfs kinderen van drie/vier jaar oud) Het was heerlijk om met hen te spelen en te zien hoe veel plezier ze hieraan beleefden. De volgende dag heb ik een hele dag met een fysiotherapeut meegelopen en spelenderwijs oefeningen gedaan. Op een middag werd ik gevraagd om bij een staffmeeting aan te sluiten, men heeft een donatie gekregen voor een nieuw dagcentrum. De grote lijnen moesten worden uitgezet, (ruimtes) en ik mocht meepraten. Ik heb veel geluisterd want ze weten heel goed wat ze nodig hebben. Hetzelfde gold voor het aansluiten bij een bijscholing. Nooit te oud om te leren!

Op een revalidatiecentrum hoort natuurlijk ook een verbandkamer. Ik heb in deze weken heel wat kinderen gezien en gesproken. Ik weet dat veel van hen al een lang revalidatie traject achter de rug hebben en/of nog te gaan hebben. Deze week heb ik dan ook de verbandkamer op mij genomen, samen met een van de zusters (met kapje). Ik ben vreselijk geschrokken met welke materialen ze alles moeten doen. Vooral als je dan ziet wat voor wonden de kinderen/volwassenen hebben. Nog minder dan minimaal. We hebben het al helemaal niet over pijnstilling of antibiotica! De volgende dag hebben we in ons huis onze koffers nagekeken en al het verbandmateriaal/gaasjes/naalden etc. gedoneerd. Een druppel op de gloeiende plaat. Ik heb met het hoofd van de afdeling gesproken en bij terugkomst in Nederland moet dit toch maar een vervolg hebben. Hoe? Daarvoor heb ik nog even tijd nodig.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik deze week te horen dat ik a.s. maandag drie dagen mee mag op outreach naar Oost Uganda. We gaan daar ouders bezoeken, die een kind hebben met een beperking die gesteund worden door het Lilianafonds. Hoe gaat het, is er nog iets nodig, kan de steun afgebouwd of overgedragen worden? Ik heb er veel zin in. Als ik op woensdagavond terugkom zal ik dan toch echt mijn tas in moeten pakken voor donderdagavond (vertrekdag). Donderdag ga ik nog naar de sloppenwijk naar een school waar een leerkracht een speciaal groepje (6 kinderen) heeft. We gaan de dagpicto introduceren en kijken naar het dagprogramma of hier nog aan gesleuteld moet/kan worden. Wat ik hier zag dat iedereen vol goede ideeën zit en veel voor elkaar heeft ondanks de zeer beperkte middelen.

In het tussengelegen weekend zijn we op een low budget safari geweest. Lake Mburo. Op weg ernaartoe passeren we de evenaar. We hebben hier een gamedrive en een boottocht. De dieren in het wild blijven bijzonder. We slapen op een camping in een tent, om ons heen lopen de antilopen en andere dieren. Dat we met ons drieën maar twee bedden hebben kan onze dag niet bederven. We zijn flexibel. Natuurlijk kreeg ik als “oudste”een eigen bed. ( elk nadeel kent zijn voordeel) Voordat we weer richting Kampala rijden maken we om 7.00 met een ranger een ochtendwandeling naar de drinkplaatsenvan zebra`s, buffels en andere dieren. Hoe bijzonder.

Er zijn zoveel mensen die deze weken voor mij zo belangrijk zijn geweest en ervoor hebben gezorgd dat ik veel heb mogen leren/ervaren. Bevlogen, vriendelijke, rustige mensen. Altijd open staan voor overleg en kijkend naar de best mogelijke oplossing. Ik ga geen namen noemen want dat vergeet ik vast mensen. Ik heb genoten van elke minuut en ga dat ook de komende week zeker doen.

De kinderen zijn en blijven geweldig waar ze ook mogen zijn maar hier hebben ze het extra zwaar. Ik bewonder hun veerkracht en hun opgewektheid. Ik zal ze stuk voor stuk voor stuk gaan missen. Elke dag begroet worden door iedereen met: Hello, goodmorning, how are you, of Pietra, (want Petra uitspreken is erg moeilijk) A.s. donderdag is echt mijn laatste dagje en ik zal vast een traantje moeten wegpinken. Daarna zal ik nog eenmaal een stukje schrijven over mijn belevenissen in Oost Uganda en daarna stopt voorlopig dit reisblog. Maar wie weet, niets is onmogelijk.

Liefs,

Petra

Respect !

Hallo allemaal.

Mijn eerste werkweek zit erop, en wat voor een! Door mijn uitstapjes in de eerste week was ik nog niet zo goed op de hoogte waar de andere vrijwilligers mee bezig waren. Dan hoor je; project straatkinderen, jonge tienermoeders, weeskinderen enz. Thuis heb je hier wel over gelezen maar hier hoor je de werkelijke verhalen. Vergeet dan vooral ook niet de cultuurverschillen en het aanpassen hieraan. Als je dan bedenkt dat mijn medehuisgenoten allemaal rond de 20 jaar zijn, dan neem ik mijn petje voor hen af.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik zou gaan helpen op het early learning centre. Op maandag werd ik daar door de boda-boda afgezet, na een half uur zigzaggend door Kampala. ( klamme zweethandjes iedere keer ) In Nederland beginnen we volgens de klok, hier niet. De kinderen kwamen in de ochtend binnengedruppeld met hun carekeepers. ( Dit zijn vrouwen die zijn aangenomen door ouders om tijdens hun verblijf in het centrum voor hen te zorgen, inclusief koken. En natuurlijk heeft elk kind een apart maaltijdje!) De ochtend wordt gevuld met fysiotherapie en ik doe gewoon mee. Ja hoor, half uur behandelingen. Daarna ga ik met de kinderen spelen, samen met hun verzorgster en probeer te laten zien wat ze leuk vinden en wat ze kunnen. `s Middags wordt er in de tuin gespeeld. Ik heb dit nu gezien maar ben niet zo enthousiast, ik kan er weinig doen. Samen met Berna (mijn baas) gaan we dan nu een black box inrichten (is donatie) en een activiteitenplan met picto`s maken voor elk kind persoonlijk, waar de verzorgster dan mee verder kan. Daarmee zijn we begonnen en op donderdag mocht ik mee op outreach naar de sloppenwijk. Leuk, maar wat ga ik daar doen??

Op donderdag in het busje( samen met de orthopedische materiaalman, fysiotherapeut en manueel therapeut ) dat volgestouwd was met statafels, naar de grootste sloppenwijk in Kampala. We kwamen aan bij een basisschool waar deze kinderen naar school komen. ( Er omheen hoge hekken met prikkeldraad ) We namen onze spullen mee en kwamen bij een klaslokaal in half openlucht waar moeders met kinderen (gehandicapt) op ons zaten te wachten. Er werd een kindje voor mij neergelegd en Berna kwam naast mij zitten met een ander kind en ik kon beginnen met behandelen. Voor ieders duidelijkheid, voor mij bestaat dat hier uit het rekken en strekken en losmaken van de spieren. Een vermoeiend karwei, zittend op de grond. Moeders wachten rustig op hun beurt en kletsen bij. Het zijn allemaal kinderen uit de sloppenwijk en deze behandeling is gratis. Men heeft hier nauwelijks geld voor eten. Een kindje ( spastisch) had het heel vaak benauwd en ademde dan alleen door haar mondje en raakte dan helemaal in paniek. De moeder had geld gespaard om naar de dokter te gaan, de conclusie was dat de amandelen geknipt moesten worden. Maar.... geen geld, geen operatie. Zo kan het dus zijn en dit is maar een simpel voorbeeld. De behandelingen waren in een school dus ook de directeur kwam kennis maken en heeft mij de school laten zien. Pfffff, ik wil nooit meer mopperen dat ik teweinig spullen heb. Hier liet hij mij kennismaken met het speciale klasje, 6 kinderen, waarvan een downkindje en een autistisch jongetje. De andere vier kinderen waren verwaarloosd binnengekomen en waren bezig met een inhaalslag. De laatste dag van mijn verblijf hier ga ik in dat klasje werken samen met de teacher. Ze heeft alleen de beschikking over wat pennen, papier, kleurpotloden en wat reactiemateriaal. De kinderen zitten op een plastic stoeltje samen aan een tafeltje, Er is een klein raam en de muren zijn kaal. Ze doen het daar toch maar! Respect.

Op vrijdag vertrok ik vanuit het doinggooodhuis met een rugzak vol. Ik zou pannenkoeken bakken voor iedereen van het ELC. Na de therapieen werd petroleumstelletje aangestoken en bakken maar. Alle verzorgsters bakten beurtelings en de kinderen genoten van de geuren en de pannenkoeken. Dan denk je dat je op je gemak kunt gaan opruimen en ik zou met de kinderen een muziekactiviteitje gaan doen, komt Everest binnen. Hij werkt vanuit het Lilianafonds in Uganda (Katalamwa krijgt veel donaties hiervan) Men is in Uganda samen met het Lilianafonds een actie begonnen om kinderen in het voortgezet onderwijs voorlichting te geven over handicaps en gehandicapten. Waarom? Hier telt een gehandicapt kind niet mee in de maatschappij, sommigen hebben nog nooit een gehandicapt kind gezien. Samen met enkele kinderen gaat men dan naar scholen en geeft daar uitleg. Ook spreken een paar kinderen zelf. Er wordt geprobeerd om tijdens mijn tijd hier nog een outreach te doen van drie of vier dagen, dan kan ik mee en ook mijn steentje bijdragen. Het busje zat vol en de kinderen waren erg vrolijk. Op school zaten de jongeren te wachten, sommigen verbaasd, anderen afwerend weer anderen nieuwsgierig. Na de introductie van de schooldirecteur hield Berna een korte klinische les en daarna vertelden drie kinderen hun verhaal. Een jongen geboren met een waterhoofd, heeft een drain gekregen en is nu bijna afgestudeerd als bakker. En een jongen ( ik weet niet meer wat hij had/heeft) is bijna afgestudeerd als accountant. Een meisje dat aangereden was en haar been gebroken had, heeft jaren moeten wachten om het been goed te kunnen laten herstellen. Dat is nu gebeurd. Daarna heb ik een klein beetje verteld wat ik kwam doen. Er werd afgesloten met een gebed. Daarna weer allemaal het busje in, we kregen nog wat donaties in de vorm van zeep, schriften etc. De stemming was erg vrolijk op weg naar huis. Wat een sterke kinderen. Respect!

Na al deze ervaringen deze week was het gisteren tijd voor ontspanning. Een mountainbiketocht op een eiland in het Victoriameer. Na ontvangst en een heerlijke bak koffie op een resort, met de fietsen in een bootje het water op. Aan land en fietsen maar, smalle paadjes, door water, oerwoud, berg op berg af. Voor mij toch afzien. Maar de natuur en de ontmoetingen met mensen onderweg maakte alles goed. Langs de route wordt je door ontzettend veel kinderen begroet als mzungu. We zijn de attractie van de dag. Wat mij enorm beroerd heeft is de ontmoeting tijdens de rustpauze. Een gehandicapt meisje, voorbewegend op ellebogen en knieeen,( die in contracturen staan) die mij wilde aanraken. Haar broertje kwam erbij staan en ik begon een kort praatje. Ook het meisje deed haar best om te communiceren. Van afstand keek de moeder toe en even later kwam zij ook erbij staan. We raakten aan de praat en zij vertelde mij dat ze niet kon werken omdat ze de hele dag voor haar dochter moest zorgen. (en nog drie kinderen) Het waren haar grootste schatten. Totaal iets anders van wat ik deze week gehoord heb over gehandicapten. Maar wat bewonder ik deze moeder die onder deze omstandigheden zo in het leven staat.

Nu ga ik ophouden, ik kan uren doorgaan maar ik geniet met volle teugen.

Tot horens allemaal,

Liefs,

Petra