Black and white United!

Het is al twee weken geleden dat ik via mijn blog wat heb laten horen. Hoog tijd voor een update.

De tijd vliegt hier voorbij, ik begin al aan mijn laatste week, maar daarover later meer.

Elke ochtend vertrek ik met de boda boda naar mijn werk. Zoals ik eerder al heb beschreven is dit met gevaar voor je leven. Niet alleen het verkeer maar ook de bestuurder van de motor is van grote invloed, sommigen weten de weg niet of willen de weg niet weten, een klapband op de autosnelweg tussen de slums, chauffeurs die hele hoge prijzen bedingen. Ik had er aardig de buik van vol. Sinds vorige week heb ik een privéchauffeur. In de ochtend wordt ik thuis opgehaald en `s middags na een belletje opgepikt. Hij rijdt erg voorzichtig en ik voel mij eindelijk thuis op dat ding, en heb zelfs tijd om onderweg foto`s te maken. Wat zo leuk is hier is dat je elke ochtend begint met een praatje, nadat je wordt begroet met: Goodmorning how are you? Zo weet ik dat hij getrouwd is en twee kinderen heeft, zelfs foto`s laat de trotse papa zien. Ik had pannenkoeken mee voor Katalemwa en ook hij wilde wel proeven. `s Middags krijg ik een zak heerlijke bananen, also for the other girls. Zou een taxichauffeur in Nederland, ook al ken je deze langer, dat ook doen?

Deze twee weken heb ik niet alleen op het Early Learning Centrum gewerkt maar ook kennis gemaakt met andere disciplines. In het centrum hebben we behalve het geven van therapieën ook het kantoor hergestructureerd, dossiers geordend, lege files zijn al twee weken in bestelling ( het gaat hier ietsjes anders) speelgoed wat er is, is uitgezocht en er is een dagritme ingesteld. Met enkele kinderen zijn we begonnen met een individueel speelschema. De kinderen eten buiten op de veranda op de grond. (Dit is niets bijzonders hier in Uganda, dat is een gewoonte) De kinderen van het ELC kunnen moeilijk zitten of blijven zitten, knoeien veel en krijgen daardoor minder voeding binnen. We hebben nu de aangepaste stoeltjes op de veranda staan en jawel hoor, ze worden gebruikt. Een van de kinderen zijn we aan het leren om met een lepel zijn eten op te eten, hij is nu een stuk rustiger. `s Morgens ga ik helpen met het badderen van een van de kinderen. Dat gaat heel anders als bij ons. Stel je voor; een grote slaapzaal, teiltje koud water en een matje op betonnen vloer. Klaar is de badkamer en tillen maar!

Vorige week vrijdag hebben we samen met de carekeepers wentelteefjes gebakken en samen opgegeten. Deze week heb ik in het kader van mijn naderend afscheid het hele centrum getrakteerd op pannenkoeken met jam, ( bakken van 18.00 tot 23.30, ik hoef er voorlopig geen meer) 99% van hen had nog nooit jam gezien, laat staan geproefd.

De kinderen op `mijn`centrum hebben bijna zomervakantie dus er is ook tijd om andere dingen te doen.

Een van die dingen was het opruimen van de kasten bij de fysiotherapeuten. Deze staan in de behandelruimtes waar ook de moeders met de kinderen komen. Jullie begrijpen het al, van opruimen kwam niet zoveel. Hier is men niet zo gewend om actief met de kinderen te spelen, ze krijgen speelgoed voor zich neergelegd of ze krijgen de fles/borst. ( Zelfs kinderen van drie/vier jaar oud) Het was heerlijk om met hen te spelen en te zien hoe veel plezier ze hieraan beleefden. De volgende dag heb ik een hele dag met een fysiotherapeut meegelopen en spelenderwijs oefeningen gedaan. Op een middag werd ik gevraagd om bij een staffmeeting aan te sluiten, men heeft een donatie gekregen voor een nieuw dagcentrum. De grote lijnen moesten worden uitgezet, (ruimtes) en ik mocht meepraten. Ik heb veel geluisterd want ze weten heel goed wat ze nodig hebben. Hetzelfde gold voor het aansluiten bij een bijscholing. Nooit te oud om te leren!

Op een revalidatiecentrum hoort natuurlijk ook een verbandkamer. Ik heb in deze weken heel wat kinderen gezien en gesproken. Ik weet dat veel van hen al een lang revalidatie traject achter de rug hebben en/of nog te gaan hebben. Deze week heb ik dan ook de verbandkamer op mij genomen, samen met een van de zusters (met kapje). Ik ben vreselijk geschrokken met welke materialen ze alles moeten doen. Vooral als je dan ziet wat voor wonden de kinderen/volwassenen hebben. Nog minder dan minimaal. We hebben het al helemaal niet over pijnstilling of antibiotica! De volgende dag hebben we in ons huis onze koffers nagekeken en al het verbandmateriaal/gaasjes/naalden etc. gedoneerd. Een druppel op de gloeiende plaat. Ik heb met het hoofd van de afdeling gesproken en bij terugkomst in Nederland moet dit toch maar een vervolg hebben. Hoe? Daarvoor heb ik nog even tijd nodig.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik deze week te horen dat ik a.s. maandag drie dagen mee mag op outreach naar Oost Uganda. We gaan daar ouders bezoeken, die een kind hebben met een beperking die gesteund worden door het Lilianafonds. Hoe gaat het, is er nog iets nodig, kan de steun afgebouwd of overgedragen worden? Ik heb er veel zin in. Als ik op woensdagavond terugkom zal ik dan toch echt mijn tas in moeten pakken voor donderdagavond (vertrekdag). Donderdag ga ik nog naar de sloppenwijk naar een school waar een leerkracht een speciaal groepje (6 kinderen) heeft. We gaan de dagpicto introduceren en kijken naar het dagprogramma of hier nog aan gesleuteld moet/kan worden. Wat ik hier zag dat iedereen vol goede ideeën zit en veel voor elkaar heeft ondanks de zeer beperkte middelen.

In het tussengelegen weekend zijn we op een low budget safari geweest. Lake Mburo. Op weg ernaartoe passeren we de evenaar. We hebben hier een gamedrive en een boottocht. De dieren in het wild blijven bijzonder. We slapen op een camping in een tent, om ons heen lopen de antilopen en andere dieren. Dat we met ons drieën maar twee bedden hebben kan onze dag niet bederven. We zijn flexibel. Natuurlijk kreeg ik als “oudste”een eigen bed. ( elk nadeel kent zijn voordeel) Voordat we weer richting Kampala rijden maken we om 7.00 met een ranger een ochtendwandeling naar de drinkplaatsenvan zebra`s, buffels en andere dieren. Hoe bijzonder.

Er zijn zoveel mensen die deze weken voor mij zo belangrijk zijn geweest en ervoor hebben gezorgd dat ik veel heb mogen leren/ervaren. Bevlogen, vriendelijke, rustige mensen. Altijd open staan voor overleg en kijkend naar de best mogelijke oplossing. Ik ga geen namen noemen want dat vergeet ik vast mensen. Ik heb genoten van elke minuut en ga dat ook de komende week zeker doen.

De kinderen zijn en blijven geweldig waar ze ook mogen zijn maar hier hebben ze het extra zwaar. Ik bewonder hun veerkracht en hun opgewektheid. Ik zal ze stuk voor stuk voor stuk gaan missen. Elke dag begroet worden door iedereen met: Hello, goodmorning, how are you, of Pietra, (want Petra uitspreken is erg moeilijk) A.s. donderdag is echt mijn laatste dagje en ik zal vast een traantje moeten wegpinken. Daarna zal ik nog eenmaal een stukje schrijven over mijn belevenissen in Oost Uganda en daarna stopt voorlopig dit reisblog. Maar wie weet, niets is onmogelijk.

Liefs,

Petra